مقالهٔ پیش‌رو، نوشتهٔ نانسی فریزر، نظریه‌پرداز برجستهٔ فمینیست و فیلسوف سیاسی آمریکایی، در تاریخ ۱۴ اکتبر ۲۰۱۳ در روزنامهٔ گاردین منتشر شده است. فریزر در این نوشتار انتقادی استدلال می‌کند که فمینیسم در دهه‌های اخیر به‌تدریج از سوی ایدئولوژی نئولیبرال مصادره شده و به جای آن‌که ابزاری برای مبارزهٔ جمعی با نابرابری‌های ساختاری باشد، به وسیله‌ای برای موفقیت فردی در چارچوب نظام سرمایه‌داری تبدیل شده است و حتی به این ایدئولوژی کمک نیز کرده است. او هشدار می‌دهد که زبان فمینیسم، از محتوای رادیکال خود تهی شده و برای توجیه مشارکت در

نغمه سهرابی استاد تاریخ خاورمیانه در دانشگاه برندایس و نویسندهٔ کتاب «بازخوانی سفرنامه‌های اروپایی ایرانیان در عصر قاجار» است. او در این یادداشت[1] به بررسی تاریخ‌نگاری انقلاب ۱۳۵۷ ایران می‌پردازد، با هدف تاکید بر جنبه‌هایی از تاریخ که نانوشته مانده‌ یا به حاشیه رانده شده‌اند. دو جریان مسلط در تاریخ‌نگاری در این متن شناسایی می‌شوند: پژوهش‌های صورت گرفته در ایران و پژوهش‌های انجام‌شده در خارج ایران، علی‌الخصوص در ایالات متحده. این متن با وام گرفتن از دیوید اسکات از همان «فضای مسألهٔ»[2] ضداستعماری می‌گوید که به هر

جولیا والاس[1]، روزنامه‌نگار نشریهٔ نیویورک‌تایمز بیش از یک‌دهه در آسیای جنوب شرقی فعالیت داشته است. او در این مقاله که در ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۱۴ منتشر شده است، به پدیدهٔ عجیب و گستردهٔ غش کردن دسته‌جمعی کارگران کارخانه‌های پوشاک در کامبوج می‌پردازد، پدیده‌ای که نه فقط ناشی از خستگی مفرط و شرایط نامطلوب کاری، بلکه اعتراضی تنانه به خشونت ساختاری بهره‌کشی از کارگران در صنعت پوشاک در این کشور است؛ صنعتی که عمیقاً با سرمایه‌داری جهانی و پروژه‌های توسعه گره خورده است و بروزی جسمانی و جمعی می‌یابد. پدیدهٔ غش کردن